Αρκετές έρευνες έχουν γίνει, προκειμένου να ελεγχθεί η αποτελεσματικότητα του οξαλικού οξέως στην καταπολέμηση της βαρρόα αλλά και η τοξικότητά του στις μέλισσες, όταν αυτό εφαρμόστηκε με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Με τη μέθοδο της σταγόνας (ή αλλιώς ενστάλαξη), της εξάχνωσης και του ψεκασμού.
Ως προς την αποτελεσματικότητα, τα στοιχεία αναφέρουν πως είναι ιδιαίτερα υψηλή, ακόμα και μεγαλύτερη από 90% και στις τρεις περιπτώσεις. Η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (98,8%) αναφέρεται στην εφαρμογή με τη μέθοδο του ψεκασμού κηρήθρα – κηρήθρα.
Στις ίδιες μελέτες οι θερμοκρασίες εφαρμογής ήταν πάντοτε χαμηλές με διακύμανση από 2°C – 16°C και η υψηλή αποτελεσματικότητα αναφέρθηκε μόνο στην απουσία του γόνου. Παρουσία γόνου τα ποσοστά πτώσης της βαρρόα μειώνονται κατακόρυφα.
Όσον αφορά την τοξικότητα στις μέλισσες, σε καμιά από τις τρεις μεθόδους, δεν αναφέρθηκε αυξημένη θνησιμότητα, σε σχέση με μελίσσια μάρτυρες που δεν δέχτηκαν τις συγκεκριμένες επεμβάσεις. Μόνη εξαίρεση αποτελεί μία αναφορά από δοκιμές σε εγκλωβισμένες σε κλουβί μέλισσες, όπου με τη χρήση της μεθόδου εξάχνωσης με τη συσκευή Varrox εμφάνισαν υψηλότερη θνησιμότητα.
Ανακεφαλαιώνοντας μπορούμε να πούμε ότι μεταξύ των τριών μεθόδων εφαρμογής του οξαλικού οξέως δεν υπάρχουν διαφορές στην αποτελεσματικότητα και τοξικότητα. Ο παράγοντας λοιπόν που θα καθορίσει την επιλογή της μίας ή της άλλης μεθόδου είναι το κόστος, ο χρόνος που απαιτείται για την εφαρμογή και η επικινδυνότητα της επέμβασης για τον μελισσοκόμο. Ο πιο γρήγορος τρόπος είναι αυτός της ενστάλαξης καθώς απαιτούνται 1’ – 2’ για κάθε μελίσσι ενώ στην εξάχνωση και τον ψεκασμό 4’ – 5’ κατά προσέγγιση. Επιπλέον για την επιτυχία της επέμβασης με την εξάχνωση είναι σημαντικό να κλείσουν οι αερισμοί (εάν δεν είναι ήδη κλειστοί για το ξεχειμώνιασμα), γεγονός που αυξάνει τις απαιτήσεις σε χρόνο.
Τέλος ως προς την επικινδυνότητα εφαρμογής από τον μελισσοκόμο, η περισσότερο ασφαλής μέθοδος είναι αυτή της σταγόνας. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να λαμβάνονται μέτρα προστασίας (γάντια, μάσκα, γυαλιά) ειδικά όμως στην εξάχνωση απαιτείται μάσκα για την προφύλαξη του αναπνευστικού συστήματος και στον ψεκασμό καλή προστασία του δέρματος από τυχόν σταγονίδια που μπορεί να προκαλέσουν ερεθισμό.
Τέλος να αναφέρουμε ότι κατά τη διαδικασία της εξάχνωσης, μας ενδιαφέρει να «εξατμιστεί» το οξαλικό οξύ και όχι να καεί. Πρέπει δηλαδή η αντίσταση που χρησιμοποιείται να είναι σωστά σχεδιασμένη. Το οξαλικό που χρησιμοποιείται είναι το διένυδρο από το οποίο στους 101,5°C απομακρύνονται τα 2 μόρια νερού και μένει το άνυδρο. Στους 157°C αρχίζει να εξαχνώνεται και στους 189°C, όσο οξαλικό έχει απομείνει, αποσυντίθεται σε φορμικό οξύ και μονοξείδιο του άνθρακα. Πηγη εργαστηριο μελισσοκομιας ΑΠΘ.
ΔΟΣΟΜΕΤΡΙΚΗ ΣΥΣΚΕΥΗ Ο.Ο
